Бәхет

Гомер буе яктылыкка юллар салдым,

Тәкъдиремне җиңә-җиңә тау-таш ярдым.

Караңгыда нурлар күргәч, хәйран калып,

Бәхетемә дигән юлны таба алдым.

Бәхилләнеп бу дөньядан киткән чакта,

Минем эздән хозурланып калсын болын.

Шәригатьләп, матур итеп күмгән чакта,

Тәрбияләп, бер уч җирне салсын улым.

Сөйгән ярым гөл-чәчәкләр утыртканда,

Үз оныгым сулар ташып, сибеп торсын.

Сулкылдаган йөрәгендә бабам каны

Нәсел җебен тоташтырып тибеп торсын.

Кубарылып чыккан чакта минем җаным,

Исән булса сөйгән ярым, онык, балам,

Нурлар тулса түрләренә, тулса иман –

Мин сөенеп мәңгелеккә китә алам.

"КУ" 6, 2016

Фото: pixabay