Истәлекләр

Ибраһим Гази Язучылар берлеге рәисе булып торган чагында, Матбугат йортының коридорыннан шар ярып кычкырып көлеп кемнәр беләндер килә идем, рәисебез каршыга килеп чыкты. Без, каушап калып, ашык-пошык кына исәнләштек. Каушамаслык та түгел — ул чакта өлкәннәрне хөрмәт итү дигән нәрсә бетмәгән иде әле. Ибраһим агай җиңемнән эләктереп алды да:

— Минем кем булып эшләгәнемне беләсеңме? — диде.

— Беләм,— дидем.

— Белсәң, мин утырган бүлмәгә кереп чык.

— Кайчан?

— Хәзер үк, минем арттан ук, — диде Ибраһим агай һәм бүрек колагын җилфердәтеп китеп барды. Мин аңа иярдем. Ләкин ул бүлмәсенә җиткәнче үк мине туктатты да:

— Сиңа ничә яшь? — диде.

— Нигә, Ибраһим абый? — дим.

— Акыл теше чыгарга вакыттыр инде. Ничә күрсәм, коридорда лар да лар синең тавыш. Тавышың тавыш төсле генә түгел. Җитди чагың бармы синең, әллә гел шулай дуракавалять итеп йөрисеңме? Мин, аны-моны уйламастан, болай дидем:

— Ибраһим абый, минем җитди чагымны күрәсегез килсә, эшләп утырган чагыма килегез. Дом пичәткә мин эшләп арыгач, ял итәргә генә киләм, — дидем.

Рәис, күзлеге өстеннән тикшереп, шактый озак карап торды, бүрегемнең алдын артка әйләндереп кидерде, та гын карап торды һәм:

— Бар, теләсәң никадәр кычкыр, җавабың ошады, — дип, бүлмәсенә кереп китте.

"КУ" 1 (гыйнвар), 2016

Фото: "Казан утлары" архивыннан