Үз халкыма сыенам

Күп язганмын ят телләрдә;

Инде әйтәм: «Җитте, – дим, –

Фикер-хисләремне күбрәк

Үз халкыма җиткерим».

Хәер, элек тә каләмем

Язды аңлап бурычны:

Бөеклегенә татарның

Сокландырдым урысны,

Рәхмәт әйттердем үзбәкне,

Көнләштердем яһүдне;

Яңгыраттым, җырга салып,

Сөю дигән бәхетне.

Хәзер исә басып бара

Ят карашлар дөньяны,

Үзгәрә рухы Җиһанның,

Җиле, җыры, иманы;

Килде Җиргә аң чуалган,

Зиһен саташкан заман;

Бүген козгын – күгәрченгә,

Дошман дуска охшаган.

Никтер күңел кителгәндәй,

Нәрсәдер җуйган сыман;

Шуңа өшеп, өмет эзләп,

Мин халкыма сыенам.

Мин сыенам милләтемә –

Ул әүлия, ул әдип!

Сыенам газиз халкыма –

Булсын, җиңсен, үссен дип.

Күршеләр белән сайрашып,

Аңлап белеп кыйбласын,

Телен, динен, йөзен саклап

Яшәсен иде халкым...

"КУ" 07, 2017

Фото: pixabay