Рәхмәт фәрештәсе

Шигъри хикәят

Үпкәләде әтисенә-әнисенә:

– Үлгәндә дә гафу итмәм сезне, – диде.

Шул чагында киңәш бирде бер фәрештә:

– Кичералсаң, җиңелрәк булыр иде...

Барыбыз да бер түлибез гамәл өчен.

Ходай сине гафу итсен, аңла, кешем.

Нишләтерсең бу кадәрле ачуыңны,

Әллә шулай аңлашудан качуыңмы?

Кайда сакларсың соң аны – кичермичә,

Шундый сандыгың барын да сиздермичә.

– Йөрәгемдә! – диде катып киресенә,

Ышанды ул үз уеның дөресенә.

Еллар үтте: кичермәде әтисен дә,

Бакыйлыкка күчеп китте әнисе дә.

Гаилә корды, бала бакты, акча тапты...

Ә ачуы тирәнгәрәк – төпкә ятты.

Тагын шул ук фәрештәсе киңәш бирде:

– Ачу җаныңны көйдерер, кичер! – диде.

Ачу ташка әйләнде дә төпкә төште,

Ә беркөнне яман шештәй башка күчте.

Бертуктаусыз баш авырта, сызлый йөрәк,

Сырхауларны дәваларга табиб кирәк.

Инде шунда йөгерде ул ярдәм сорап,

Юллар үтте, акча түкте дәва юллап.

Тикшерделәр, нәтиҗәсе бик куркыныч:

Башында – шеш, йөрәк беткән... Ни аяныч!..

Ярдәм сорап күккә бакты: «Раббым!» – диде.

Аңа тагын таныш тавыш җавап бирде:

– Әтиеңне, әниеңне кичер инде,

Шулчагында терелерсең, кешем, – диде.

Бу җавапка көлде генә:

– Булмаганны...

Мөмкинме соң?.. Гомер буе чыдаганны?..

– Сиңа башка котылу юк, кичермичә,

Йөрәгеңә шәфкать нуры күчермичә.

...Үзе өчен кирәк өметне күрде ул,

Әтисен дә, әнисен дә кичерде ул.

Аңа карап чир китмәде, хәл кермәде.

Ул кичерде... ә Раббысы кичермәде.

Һәм фәрештә тагын килде, акыл бирде:

– Инде хәзер чын күңелдән гафу сора,

Гомер буе үкенерсең юкса, – диде.

– Мин гаепсез, нигә миңа үкенергә?

Алар тиеш миннән гафу үтенергә.

Һәм фәрештә:

– Тезләнсәң дә таман, – диде –

Сине гафу итмәсәләр – яман, – диде.

Аңлады ул үз хатасын, акты яше.

Йөрәгендә бушлык тойды фәрештәсе.

Җанны баскан таш эреде кинәт кенә,

Бу халәткә түзсен инде йөрәк кенә!

Раббысына рәхмәт әйтеп дога кылды:

– Ник элегрәк белмәдем, дип, ул аһ орды.

Йөрәгенә шифа иңде... рәхәт иде.

Аны саклаган фәрештә – «Рәхмәт» иде.

"КУ" 10, 2019

Фото: pixabay