Мөрәҗәгать

Гает көне. Мөселманнар уза.

Урам аша – синең чиркәвең.

Шул мәчеткә барган мөэминнәргә

Сукранасың никтер, чиркәнеп.

Имеш, яратмыйсың азан моңын,

Коръән укучының сөйләмен...

Мин дә әйтер идем җавап итеп,

Әмма тиргәшергә теләмим:

Ызгыш-талаш түгел, гөрләп яшәү –

Бу дөньяда минем миссия.

Синең чиркәү чаңы миңа тими,

Минем азан сиңа ник тия?

Низаг түгел Җирдә безнең максат,

Аңлашу һәм дуслык яклы без.

Әле юкса бу җирләргә безнең

Сезнекеннән күбрәк хакыбыз.

Мәчетемә син күз ташлаганда,

Карашыңда тоям – бозлавык:

Димәк, нәни генә Явыз Иван

Йөрәгеңдә куя кузгалып.

Ичмасам бер: «Нихяль, сосед!» – диген,

Тату күршелеккә юл ачып:

Кызыксынсаң гына – белү туа,

Белгәч кенә була аңлашып.

Мин тумыштан яшим кызыксынып,

Белеп синең рухың-телеңне,

Ә син исә минем рухиятне

Тамчы гына аңлап белдеңме?

Киңәшем бер: арын ачуыңнан,

Шәфкать белән күз сал кыйблага.

Сукрануың – юкка: бетми татар,

Үрчи генә татар дөньяда!

"КУ" 07, 2017

Фото: pixabay