Моң

Дөньядан шагыйрь икәнеңне яшер, дустым, яшер.<...> Белмәсеннәр – кайсы җирдән агыла бу кодрәтең.

Габдулла Тукай

Күзеңә нур булып иңә дә,

Җаныңны үтәли күрә ул.

Кальбеңә салынган һәр төсне

Белә ул, күптәннән белә ул.

Ул – мирас,

Ул – сиңа әнкәңнән

Изге бер фатиха – юлыңа.

Ул – сулар һаваңа сирпелгән,

Сибелгән эчәсе суыңа.

Гавәми үксезлек, кыргый зар –

Борынгы мәңгелек сагыш ул.

Карашын күтәреп, күкләргә караган

Күпләргә таныш ул, таныш ул –  

Ятсыну, тарсыну

Дөньяның читлеген,

Чикләре күренмәс булса да.

Шушы моң сагалый һәрзаман,

Хәтта ки яңадан тусаң да.

Бу сагыш сөремле –

Ут булып учакта

Далада яралган, җылы ул.

Чаптарлар ялында җил булып уйнаган.

Чичәннәр, акыннар җыры ул.

Ул – көмеш чулпылар чыңында

Чыңлаган сылулар иңендә. 
Ул – калкан корычтай кулларда,

Яу килгән чагында илеңә.

Кичләрен тын гына үксегән

Әрнүле, сыктаулы бәет ул.

Гасырлар буена җаннарны талкыган

Олы бер гөнаһ ул, гаеп ул.

Моң ул! Моң – Дөньяны ятсыну,

Тарсыну тормышның чикләрен.

Чарасыз гаҗизлек – аңлаудан

Иркеңнең читлектә икәнен.

Ошбу моң, гавами үксезлек

Кемнәрне очар кош итмәде?!

Карашын күкләргә күтәргән

Һәр олан – бу илнең чичәне.

Шушы моң тибрәлә һәрзаман,

Кагынып күңелдән күңелгә.

Күкләрдән Тәңресен барлаган

Оланнар бар әле бүген дә.

Гавами ятимлек ачысы,

Үз газиз җиреңдә үксезлек,

Җаннарны талкыган мең сорау:

«Кем идек? Кем булдык? Без кем?..»лек –

Моң булып тибә дә йөрәктә,

Сытылып чыга да җыр булып,

Чорларны үтәли кичә ул,

Күңелдән күңелгә сыенып.

"КУ" 07, 2021

Фото: unsplash