Мамыксыз заман

Каз өмәсе якынлашса,

Күңел никтер боега.

Почмакка өйгән мендәрләр

Рәнҗегән күк тоела.

Искә төшә каенанамның

Бастырганы мендәргә,

Баллы-майлы фатихасын

Юллап килер көннәргә.

Бәби мендәре китерде –

Оныкларына бүләк.

Бисмиллалы булсыннар дип,

Изге теләкләр теләп.

Уйлыйм-уйланам да шулай,

Сызлана бәгырькәем.

Әй мендәрем, мендәр генәм,

Бетте шул кадеркәең.

Ясалма түшәк-ястыкта

Яссыланды күңелләр.

Гадәтләр яши-яшәвен,

Тик самими түгелләр.

Халкымның күңел бизәге –

Чигүле мендәр тышы –

Музейханәләрдә генә

Дан-дәрәҗә тотышы.

Хәтер сандыгын тузгыттык,

Саналмыйк дип зәвыксыз.

Әллә шуңа күңелләр дә

Шырпылымы – мамыксыз.

Алыштырдык бәз сүрүне,

Заманадан калмаска.

Ясалма түшәктә шыткан

Буын килде алмашка.

Әй мендәрем-мендәркәем,

Кузгаттың күңелемне,

Искә төшердең минем дә

Мәңгелек түгелемне.

Каурыйларга җан кермәс ул,

Канат кушып утырып.

Куйыйм булачак оныкка

Мамык мендәр тутырып.

"КУ" 8, 2019

фото: pixabay