Һәм мин сиңа сүзләр таба алмыйм...

Һәм мин сиңа сүзләр таба алмыйм.

Чирек гасыр учлам-учлам җыйган

һәрбер иҗек җуйган бөтен гамен.

Ә син әле кичә генә хушлашкандай:

«Ничек хәлең?!» – дисең. Ничек хәлем?!

Бар дөньяның яздан язган мәле.

Комлы, тозлы пычрак җеби…

Хәл сорашу шуңа мәгънәсездер.

Исеңдәме? Юл ярата идем.

Бүген: көн-таң атса юлдан-юлга.

Уйдан-уйга...

Тик әйтергә сүзләр таба алмыйм.

Авыр тынлык тынны буар төсле.

Синең өчен күк күкрәтеп йолдыз койган

чакны сөйләр идем. Артык төче.

Һәм хакыйкать чыңлый җанны ярып:

без шулкадәр... ике чип-чит кеше...

«Нихәл» ише сүзләр белән, беләм,

ялгап-ямап булмый...

Димәк, «җир йөзендә

Син булганга гына исән, –

дигән сүзләреңә, – исәр йөрәк».

Сүзләрем юк.

Һәм тып та тып нидер эри.

Гомер эреп югалгандай.

Гел тыз да быз.

Очрашканбыз.

Чирек гасырдан соң.

Сиңа баккан (Син яраткан)

күзләремдә күк төсендә

Зәп-зәңгәр ике боз.

"КУ" 11,2021

Фото: unsplash