Кичке пастораль

Урамнарга кич кергәндә,

җил төргәндә – сине, мине, –

баш очында йолдызлана,

коңгызлана Аның иле...

Дөнья җиргә яңа туган,

күзен ачкан сабый ише.

Кайсыбызның өнедер бу,

кайсыбызның, белмим, төше.

Белмим.

Көләм!

Кыңгыраулар

көлә ерак басуларда.

– Алар, – дисең, – шундый наян

һәм нәзберек – ачулана –

Ялгыш кына орынсаң да...

кыңгыраулар –

күгең төсе.

Тып-тын гына эри бу кич,

биләвенә төреп

безне.

Кичләр хәзер сиңа охшаш –

үзе сабый,

бакый үзе,

дөнья җиргә яңа туган:

тибрәп тора

ап-ак бүзе.

Урамнарга кич кергәндә...

– Томан, – дисең, –

көзге... томан...

Мин кыңгырау

сабагында –

өзелми –

чак эленеп торам.

"КУ" 12, 2017

Фото: pixabay