Елмай

Таңда чыгып урамнарга,

Карап алсу офыкка, –

Күккә, Җиргә, үләннәргә,

Чыр-чу күрше-күләннәргә

Елмаерга онытма!

Елмай җәйге шәфәкъләргә,

Елмай кышкы таңнарга,

Шөкрана кылып тормышта

Туган-дусларың барга.

Шул мизгелдә белсәң иде:

Мин дә яшим дөньяда;

Елмаюың, бәлки, бераз, 

Эләгер, дим, миңа да.

Минем елмаюым да шул

Таң нурына кушылып,

Очсын иде синең якка,

Якты куаныч булып.

Барып җитсен иде сиңа,

Карамый буран-җилгә!

...Сине куандырып яшәү –

Төп максатым бу Җирдә.

"КУ" 07, 2018

Фото: pixabay