Дога кыл, иркәм

Мәхәббәт – упкын! Упкыннан калка

Дөрлисе хисем, үрлисе кыям.

Мин синең өчен, тик синең өчен

Упкын төбеннән чәчәкләр җыям.

Кояш тирәли энҗе сибәли,

Чәчәккә төргән йөрәк серләрем.

Минем йөрәгем ничә ел инде

Сине чакырып елый төннәрен.

Мәгърур кыялар боера миңа:

– Сөйгән ярыңны, чык, – дип, – эзләргә!

Упкын төсе бар, чәчәк төсе бар,

Кояш төсе бар минем күзләрдә.

Күземә карап һәр әйткән сүзең

Үзәкне өзә исемә төшеп.

Күзлисеңме син минем күзләрне,

Килмисеңме син упкынга күчеп?

Тоясыңмы син үз йөрәгеңдә

Кояш җылысын, кыя сулышын?

Кояшлы җырың артык мул, димә,

Бу – минем синнән алган бурычым.

Бу – сиңа булган кадер-хөрмәтем,

Кыя төсендә, кояш төсендә.

Исәнлек теләп дога кыл, иркәм,

Минем өчен дә, Кадер кичендә.

Мәхәббәт – дога... Мәхәббәт – упкын! –

Чор маңгаена чокып каелган.

Җир йөзендәге ошбу аерма:

Кемнедер аяп, безне аерган...

"КУ" 02, 2019

Фото: pixabay.com