Авылым кызына

Мин кайттым сине сагынып,

Сөюем сүрелмәде...

Элеккечә яланаяк

Каршыма йөгер әле!

Йөгер әле, пар канаттай

Кагынсын толымнарың.

Йөгерүдән, шат көлүдән

Кабынсын тының, җаным!..

Килеп җит тә, елдагыча,

Сарылып муеныма,

Сора: «Абый, нинди бүләк

Алдың, – дип, – быел миңа?»

Тик кая син? Быел тагын

Качтыңмы полосага?..

Чык тизрәк, булма, җаным,

Син һаман бала-чага!..

Беләм инде: шаяртмакчы

Буласың мине юри... Чү!

Кем ул басу түрендә

Чәчәкләр җыеп йөри?

Син икән бит, авылым кызы!

Ахыры, шулай итеп,

Каршылыйсың быел мине,

Җитлегеп, буйга җитеп!

Килче тизрәк, ашык, кызый,

Күземдә, күрәсеңме

Ничә еллар зарыгып көткән

Бүгенге сурәтеңне!..

Рифкать Закиров

Фото: pixabay