Аерылышу

Биздереп дөнья гаменнән,

Үзеңне тик уйлатасың;

Чыккысыз сагыш сазына

Керттең гомрем куласасын...

Үзең киттең, алып киттең

Ихтыярым ике кулдан;

Үткәннәрем хатирәсе

Йөртә хәзер мине юлда.

Иңнән сөйри көннәр, еллар...

Әвәләнәм төн буена;

Күчеп йөрим – атсыз җайдак,

Бер урыннан бер урынга.

Төпсез төннәр чоңгылыннан

Чыгасың да сүз катасың...

Төшләр азмы – аягүрә,

Уяу килеш сызлатасың?..

Инде барсы хәл ителгән:

Мең кичереп, мең янган;

Киләчәккә алыр нәрсә –

Күкрәк тулы моң калган...

Сине бәхетле итәргә

Ниләр биреп җиткермәдем...

Төннәремдә җил тәрәздән

Җан даулар дип ник белмәдем?

Адәм тәне чи иттән лә...

Тиз янып сызып беталмый;

Бәргәләнә җан – иреккә

Күбәләк булып күчалмый:

Кичтән төртеп аударасың,

Таңнан сөйрәп кузгатасың;

Янмый калган көнең... дипме

– Сүнмәс утта аунатасың?!.

"КУ" 11, 2017

Фото: pixabay