Адаштым

Казан урамында адаштым мин,

Сөюләрдән исәр күңелем,

Беләм инде: хәзер моннан соңра

Тыныч яшәү мөмкин түгелен.

Йөрәк елый, кан яшьләре түгеп,

Моңсу гына шаулый каеннар,

Сизәләрдер инде хәлләремне:

Башларымда бетмәс сагыш бар.

Уфаларга кайтасылар килми,

Каласылар килә Казанда.

Казаннарны яуласылар килә,

Казаннарда тик син булганга.

Бәргәләнә җаным, берөзлексез,

Ачы җилләр җилә каршыма.

Яратты дип, кемнәр язар икән,

Үлә калсам, кабер ташыма?

Уфаларда мине көтәләрдер,

Тәрәзәгә мең кат укталып,

«Менә хәзер кайтып керер»,− диеп,

Сабырлыкны җуеп, уфтанып.

Саубуллашып юлга чыктым синнән,

Теләмичә алга атладым.

Казан урамында адаштым мин,

Уфаларга кире кайтмамын...

"КУ" 2, 2020

Фото: pixabay