Җаным сүнеп бара...

Миләшләрең һаман ут сымандыр... К. Б.

Белә торып минем хәлләремне,

Ник сорыйсың: һәрбер бөредән

Ут бөркелгән... Җаным сүнеп бара,

Бер-бер артлы болар терелгән.

«Миләшләрең һаман ут сымандыр...» —

Утка алып керә бу сорау.

Янмый гына утта, бер минут та

Мөмкин түгел башны асрау.

Юкка дисең мәллә бу миләшләр

Чыгып йөгергәннәр урманнан:

Ярый синең ак шәл иңнәреңдә,

Боларга бит утлар уралган.

Сагышлардан сулыш алалмыйча,

Ничә тапкыр йөрәк туктады, —

Ярый әле сулышымны буган

Боҗраларны өзә утлары.

Утны йотып җибәрергә мөмкин,

Ярым искә төшкән чагында.

(Ул бит йөрде кылыч сагында гел,

Көч күп иде ятлар ягында.)

Утка охшап торган миләшләрнең

Яфраклары тора өстәлеп.

Баш исән дә... Мин шул үз ярыма

Тик Сөюдән калган истәлек.

Рәшит Әхмәтҗанов

"КУ" 5, 2016

фото: pixabay