Таатта елгасы рухы

Тәңрегә оедым нурланып,
Таатта – җаныма якын сүз.
Баш иям, бил бөгәм җиргәчә,
Хисләрем ургыла шундый үз...
Үткәннән, тарихтан кайтаваз,
Бүгенге көнемнән күләгә –
Әфсендәй укмашкан фатиха,
Камлаучы сүзләре гүя ки.
Алардан аламын дәрт-дәрман,
Вөҗүдем тазарталар тәмам:
Алампа, Кулаковский, Оюнский.
Уранхай-сахалар – бөекләр,
Даннары тарала еракка.
Тааттаның суларын татыган,
Шул суда чыныккан ир-атлар.
Мин, каршы ярларны табалмый,
Урадым Тааттаны озаклап...
Күзләрем алалмыйм Тааттадан,
Ул гүя хатын-кыз, тулгагы тотылган,
Сер тулы карашлы күзләре.
Талларым аркылы сузылган
Сызылган таңнарның нурларын
Каршылыйм мин синдә, үзәнем!

Фәнил Гыйләҗев тәрҗемәсе

«КУ» 05, 2025

Фото: unsplash