Тукайга

Тугры сүзең йөрәк каның белән
Иман нуры кушып язылган.
Уянырга, уйланырга өндәп,
Рухың дәшә җиһан языннан.
Үз халкыңның бәгыреннән тамган
Вөҗданлы моң булып яшьнәдең.
Вакыт узган саен яшәрдең дә,
Үлемсезлек сулап яшәдең...

Шәхесеңнең горур чәчәгенә
Кундырмадың сулу төсен дә.
Гаделлекнең син илчесе булып
Сакланасың халкың хисендә.
Тарсынганга читлек – дөньялыкны,
Күккә җәйдең фикер колачын.
Ераклашкан саен якынлаша
Гүзәл гамьле илһам кояшың.
Үзең туңдың… соңгы сулышкача
Җан җылыңны бирдең халкыңа.
Вазифаңның бөеклеген аңлап,
Кимсетелгәннәргә хөрлек даулап,
Күтәрелдең хаклык хакына.
«Кайтмады үч... сынды кылыч» диеп
Язсаң да син соңгы көчеңнән,
Бәгырьләрне телгән күңлең кошы
Һәр яз саен моңлы сайрап уза
Хаклык көткән дөнья эченнән.

"КУ" 04, 2021

Фото: архив