Ниләр генә күрми адәм баласы...

***

Тормышымда акыл кергән чак кына.

Каударланмыйм, атлап барам сак кына.

Авыр булды «уфалла»ның арбасы –

Мин тартканны тарта алыр ат кына.

***

Адашмавым – кирәк читкә чыкмавым.

Үргә таба үзем салган сукмагым.

Чынлап әйтәм, тормышымнан канәгать,

Авыр, диеп, юк йөземне чытканым.

***

Гаҗәп түгел монда бәхет табуым –

Туган җирдә өзелмәслек тамырым.

Шушы җирне яратып, газизем, дип,

Күңелемнән күптән инде тануым.

***

Күңелемнән багамын да ил-көнгә,

Сорап куям: яшибезме иркендә?

Яклаучысыз калган урам этедәй

Түгелме без кирәкмәгән беркемгә?

***

Юлы ерак – барасы да барасы.

Ниләр генә күрми адәм баласы.

Ә чынында, тууга, һәр мизгелдән

Якыная яшәү-үлем арасы.

***

Сабый түгел, күрәсез бит, мин үстем.

Инде хәзер ваклыклардан мин өстен.

Тормышымда күп нәрсәгә ирештем,

Әйтә алмас дөнья миңа: и мескен!

***

Инде күптән сизелсә дә арганым,

Артка түгел, алга таба барганым.

Алла кушып, алда исән-сау булсам,

Көйләп булыр әле, димен, калганын.

"КУ" 11, 2017

Фото: pixabay