ЖӘЙГЕ ТАН.

, Каршыларга иң сәза чак, Иң матур чак җәйге таң; Шул вакытта уйла шагыйрь: Килде илһам, уйласаң. ’ Г. Тукай. И, матур ич минем авылым, i күцлемпең парасы. Ул — урман-су, ул — болыннар; һәм аның саф һавасы. Мин кайтам, борма сукмактан, таныш басулар аша. Таң сызыла, әкреп-әкреп күк йөзенә тоташа. һәм томан «Ашыт» суыннан, болынга таба үрлн. Чыклы үләннәр итегем ялый. Тирә-як серле. • Вак чуер таш ярларда, таҗитлар очып уза; Еракта — бер көтү ләкләк ни өчепдер пыр туза. Зәңгәр чәчәкләр баш иеп, миңа сәлам бирәләр. Бу җирнең алсу гөлләре, миңа ияреп киләләр. Таң ата. һаман яктыра. Кызгылт нурлар үрлиләр. Алар шунда суның өстен, зөбәрҗәттәй бизиләр. Менә тегермән буасы... уйларым алга таша, Тегермәнче кызы сылу! Арабыз якынлаша. И, сөеклем, иртә әле; син йоклыйсың төш күреп. Күр! Сихырьле Хәтимәкәй! Мин исәп кайттым йөреп. 0! Юк, юк... сип гүзәл кызый. Хат алдым синең хакта. Сип югалдың. Кая? Белмим. Моң гына минем башта... Син теләп Ватан язмышын хәл итәргә кпткәпсец. Хәбәрең юк. Зыйфа буең кайда йөри икән соң?! Кайда гына булма иркәм — суык гәүдәң ятса да.— Нечкә саф мәхәббәтеңә, инеш, кыр һәм бакчага, Безне үстергән туган илгә, курку белмәс халкыма; Басып йөргән эзләреңә — тугрылыклы барсына. И. хозур таң! Яктыр тизрәк. Күренә әнә авылым. Әж». әнкәм тәрәзәдәй еагынып көтә үз үлын. ЭЗ ммдь, 45 ел-